دل نوشته یك كارگردان سینمای كودك؛
می گویند فیلم کودک موزیکال و سطحی بسازید تا بفروشد
کیت هنری: فریدون نجفی کارگردان سینمای کودک به بهانه اکران عمومی نخستین فیلم بلند مختار عبدالهی، به طرح نکاتی درباره ی اهمیت تجربه هایی از جنس میان صخره ها در حوزه سینمای کودک و نوجوان پرداخت.
به گزارش کیت هنری به نقل از مهر، فریدون نجفی کارگردان سینمای کودک به مناسبت اکران فیلم سینمایی «میان صخره ها» به کارگردانی مختار عبدالهی در قالب یادداشتی به ارزیابی این اثر پرداخته است.
متن این یادداشت به شرح زیر است؛
«مختار عبداللهی قبل از این که فیلمساز خوبی باشد، فیلم نامه نویس خوبی است؛ درام و داستان را می شناسد و باوجود این که «میان صخره ها» تجربه اول اوست، فیلم خوب و سرپایی از آب درآمده و به چشم می آید. البته برای قضاوت نسبت به جزییات فیلم باید به این را در نظر گرفت که همچون آثار سینمایی کم بودجه است. این فیلم ها ممکنست ارزان ساخته شوند ولی آثار ارزشمندی در نمایش رنگین قسمتی از خاک و مردم ایران هستند.
مختار عبداللهی اصالتاً اهل لردگان چهارمحال بختیاری است؛ بدین سبب بیشتر فیلم های کوتاه و کارهایی که تابه حال ساخته در همین فضاها بودند.
با این حال او علاقمند بود تا قدری از این فضا فاصله بگیرد و فیلم هایش را به فضای شهری بیاورد اما من به عنوان دوستش، همیشه دوست دارم از او فیلمی ببینم که متعلق به خاستگاه زیستی اوست؛ جایی که زندگی کرده است چون فرهنگ و جزییات آن منطقه را می شناسد. چون اگر یک فیلمساز غیربومی و ناآشنا بخواهد درباره ی آنجا فیلم بسازد، بطور قطع برایش دشوار است، چون فرهنگ آن منطقه را نمی شناسد.
ما در ایران روی گنجینه ای خوابیدیم و خرده فرهنگ هایی هستند که برای ما خیلی ویژه و متفاوتند. ممکنست در جایی از سرزمین، اتفاقاتی به لحاظ جغرافیا و فرهنگی بیفتد که در بسیاری از جاها نباشد. به عنوان یک دوست برای آقای عبداللهی می توانستم این کمک را بکنم که به آنها سفارش داشته باشم فیلم خودرا در آن منطقه بسازند و حتی قسمتی از فیلمنامه را همان جا بنویسد. این کار فقط از عهده او بر می آمد چون می دانستم عبداللهی درام و داستان را خوب می شناسد و خوش فکر است.
سینمای کودک راهی برای کشف استعداد
یکی از وظیفه فیلمسازان در سینمای کودک، کشف استعدادهاست. یعنی ما علاوه بر فیلم ساختن، قصه گویی و غیره، بچه هایی که برای بازیگری انتخاب می نماییم، اهمیت دارند. اینها را باید کشف نماییم. من به طور معمول وقتی دنبال بازیگر نوجوان و کودک می روم، خیلی جستجو می کنم تا انتخاب های درستی باشد. یعنی استعدادی انتخاب کنم که نه فقط در فیلم من، بلکه پس از آن هم ماندگار شود و بتواند در فیلم های دیگر بازی کند.
مثلاً امیررضا فرامرزی بازیگر فیلم «اسکی باز» پس از آن فیلم در چندین اثر سینمایی و سریال بازی کرده و تبدیل به یکی از بازیگران مطرح کودک کشور شده است و امیدوار هستم وقتی بزرگ تر شد همچنان بازیگر خوبی بماند. یا محمدرضا عالیور (نقش اول مستند کوتاه «آشو») که در «بچه گرگ های دره سیب» هم بازی کرده، آینده اینها و دیگران مشخص شده است و کار ما کشف این استعدادها و معرفی آنهاست. به همین منوال حتی بازیگر کودک «میان صخره ها» جایزه گرفته است.
فیلمساز باید این استعدادها را کشف و ارائه کند، ولی در بحث ماندگاری آنها در سینما، بخشی وظیفه خانواده است که باید حمایت کند و بخشی برعهده وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است که در هر منطقه و هر شهری دفتری دارد یا حوزه هنری که وظایف ماندگاری این استعدادها را دارند و باید بتوانند آنها را مدیریت و معرفی کنند. این کودکان و استعدادها باید در اکران ها و پروژه های دیگر، تبلیغ و دیده شوند تا با این اقدامات حداقل وقتی بزرگ شدند بازیگران خوبی بشوند.
استان های لرنشین پای اکران «میان صخره ها» بیایند
فیلم «میان صخره ها» چون قصه کودک و سفر قهرمان است، هم برای بچه ها و هم برای بزرگ ترها جذابیت های خاص خودش را دارد. البته این فیلم ابتدا باید درست اکران شود چون فیلم با گویش محلی، سخت اکران می شود. رویه برای این آثار به طور معمول اینگونه بوده که آنها را یا باید برای اکران سراسری دوبله یا باید به زبان اصلی در استانهای همان زبان اکران کرد. بطورمثال این فیلم لری است و باید در استانهای لرنشین به شکل گسترده و خوب اکران شود. پخش خیلی مهم می باشد.
به نظر من یک فیلم باید خوب اکران شود، تا فروش خوبی داشته باشد. در اصل این اکران موتور اصلی تولید را به حرکت درمی آورد. اگر فیلم فروش خوبی داشته باشد، تهیه کننده از کار بعدی هم حمایت می کند و او انگیزه پیدا می کند. ولی اگر فیلم در اکران های عجیب سینما گیر کند و فروش نداشته باشد و پول خودرا درنیاورد، فیلمساز از این فضا فاصله می گیرد و در نتیجه هیچ تهیه کننده ای رغبت نمی کند کنار این جنس فیلم ها قرار گیرد.
به من می گویند این فیلم ها جواب نمی دهد و باید سراغ فیلم های موزیکال و سطحی بروید و چنین محتوایی بسازید که بچه ها را سرگرم کند که کار من نیست. تهیه کننده می گوید در این ژانر بسازید که به خاطر همین چیزهایی که بیان کردم، مخاطب پسند باشد که چند نمونه هم در سینما اکران شده و به زور بچه ها را می برند و پول فیلم را درمی آورند.
مختار عبداللهی و امثال ما از این جنس نیستیم که این کارها را بسازیم. چون آینده سازان مملکت که این بچه ها هستند برای ما مهم هستند که همین ها بعدها ما را بازخواست خواهند کرد که «چه بلایی سر این سینما آوردید». این است که دنبال یک سینمای سالم و ماندگار هستیم.
در دهه ۷۰ که یک سری فیلم های خوب مثل «خانه دوست کجاست»، «قصه های مجید» و غیره ساخته شد، فیلم هایی درباره ی کودک بودند. موج تهیه سینمای کودک در آن دوره شکل گرفت و همان سینما، سینمای ایران را به دنیا معرفی نمود. همان سینمایی که کودک و نوجوان بود. ما همان فیلم ها را معرفی و به آنها افتخار می نماییم. فیلم های موزیکالی که اخیراً رشد داده شد هیچ کمکی به لحاظ تربیتی و آموزشی نکرده و حتی تأثیر منفی هم روی بچه ها گذاشته است. باید بررسی کرد اینها کجای سینمای ایران قرار دارند. به نظر من باید از فیلم هایی از جنس «میان صخره ها» در اکران حمایت شود. اکران اهمیت زیادی دارد. به طور معمول اینجاست که به این سینما اهمیت داده می شود. اگر این سینما و این ژانر، خوب اکران شود هم فیلمساز تشویق می شود و موجب می شود تا تولید فیلم بعدی در این ژانر باقدرت بهتر و تیم بهتری صورت گیرد.
باید این مسائل کارشناسی شده پیش بروند که به بحث مدیریتی برمی گردد. متأسفانه برخی نه فقط ساختار سینما را تقویت نمی کنند؛ بلکه بدتر هم می کنند. هر سال سینمای ما بدتر می شود. این سینما به نظر من در همان دهه ۷۰ باقی مانده است و هیچ اتفاقی برای این سینما نیفتاده است.»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان کیت هنری در مورد این مطلب