ArtKit کیت هنری

هنرهای تجسمی قبل و پس از ناآرامی های اخیر

هنرهای تجسمی قبل و پس از ناآرامی های اخیر به گزارش کیت هنری، حدودا چهار ماه از ناآرامی ها سپری می شود. حوادثی که تمام جامعه، همچون جامعه ی هنرهای تجسمی را تکان داد و چراغ گالری های خصوصی را به سمت خاموشی برد. روزهای زیادی است که حالا دیگر از افتتاحیه های شلوغِ آخر هفته ها خبری نیست و هنرمندان هم مدتی می شود که دلشان برای آن روزهای پر جنب و جوش لک زده است. شاید هم برای همین باشد که پس از مدت طولانی ای بالأخره زمزمه هایی شکل گرفته: گالری ها باردیگر باز می شوند؟


به گزارش خبرنگار بخش تجسمی ایسنا، در تعریفِ «هنر» همواره گفته شده که به صورت مستقیم یا غیرمستقیم، تصویری نامتناهی از قدرتِ سیاسی متناهی نشان داده است. در واقع این نوع روایت با نقد قدرت سر و کار دارد و چیزی فراتر از قدرت های حاکم است.

به رغم نقشِ پررنگ «هنر» در یک جریانِ اعتراضی، گالری ها شاید با عنایت به نظام هنر موجود، در این خصوص نقش کمتری بازی می کنند. این مکانهای فرهنگی و هنری اما از همان ابتدا طی یک تصمیم گروهی و نمایشی «اعتصاب» کردند. اعتصابی که صرفاً به نمایش ندادن حضوری آثار محدود می شد. اغلب گالری های نام آشنا نمایش آنلاین آثار هنری را ادامه دادند و حتی بعضی از آنان قصد برگزاری نمایشگاه حضوری داشتند که با واکنش مواجه گشتند.

حالا که حدودا ۴ ماه از این وضعیت سپری می شود و یک دودستگی میان هنرمندان در رابطه با ی باز شدن یا نشدن این مکانهای فرهنگی و هنری شکل گرفته، وقت آن رسیده تا بپرسیم: گالری ها باید باز شوند؟

خانه هنرمندان ایران در همین راستا روز چهارشنبه - ۲۳ آذرماه نشستی را با موضوعِ «مداخله ی هنرمند هنرهای تجسمی در صورت بندی امروز و فردا» برگزار کرد. در این جلسه ایمان افسریان (نقاش و منتقد هنری) و زروان روح بخشان (مدرس و منتقد هنری) اتفاقات اخیر حوزه هنرهای تجسمی را به بحث گذاشتند.

دو دستگی میانِ هنرمندان حوزه هنرهای تجسمی

ایمان افسریان در ابتدای این نشست ضمن اشاره به واقعه ی کشته شدن «مهسا امینی»، تاثیر این اتفاق را تشریح می کند: «اقشار مختلف جامعه همچون فرهنگیان و هنرمندان فعالیت عادی خودشان را متوقف کردند. بسیاری از این کسب و کارها در همان روزهای اول به حالت عادی بازگشت. برای مثال تمام کارگاه های ساختمانی که بزرگ ترین اقتصاد ایران بعد از صنعت نفت به حساب می آید، به کار کردن ادامه داد. حتی در حوزه ی فرهنگ هم خیلی از انتشارات و کتاب فروشی ها بعد از چند روز باردیگر باز شدند؛ اما در حوزه ی هنرهای تجسمی این اُفت ادامه پیدا کرد و اهالی این حوزه انتظار داشتند که گالری ها بسته بمانند.»

او اضافه می کند: «الان شرایطی است که بخشی از اهالی هنرهای تجسمی ترجیح می دهند که این قفل باز شود و گالری ها باردیگر آغاز به کار کنند. اما فضا به قدری تیر در تیغ است که کسی جرأت نمی کند قدم اول را بگذارد و آغاز به کار کند، چون نگران هجوم معتترضان خشمگین هستند.»




این منتقد هنری در ادامه با یک جمله مشکل را توضیح می دهد: «بخشی از جامعه تجسمی ما نسبت به نظام قدرت، چه در شکل کلان قدرتی چه در شکل میدان هنرهای تجسمی، بی اعتماد، خشمگین و ناراضی هستند. اعتراض های بسیاری به گالری ها وارد شد و این تصور شکل گرفت که اگر مقرر است تغییری رخ دهد، گالری ها هم باید تغییر اساسی و ساختاری کنند.»

وی در ادامه در رابطه با ی وضعیت هنرهای تجسمی و نسبت آن با قدرت در چند دهه گذشته می گوید: «۱۰ سال اول انقلاب فضای هنرهای تجسمی کاملا بسته بود. پس از انقلاب یک گالری باز شد و گالری های بعدی اضافه شدند. فضای هنرهای تجسمی قبل از انقلاب فضای زنده و بزرگی بود. در آن دوران حامی اصلیف دولت بود و همه امکانات هم توسط گروهی تسخیر شده بود. نقاشان انقلابی امکانات اقتصادی خوبی داشتند و جامعه تجسمی از این تبعیض بشدت ناراضی بود. فکر می کنم از جهتی آن دوران به وضعیت امروز شباهت دارد.»

افسریان اضافه می کند: «از دهه ۶۰ تا ۸۰ هم حامی اصلی دولت بود. البته یک روشنفکری هم وجود داشت و کار انجمن نقاشان ایران هم این بود که از آزادی های هنری دفاع کند. از دهه ۸۰ تا ۱۴۰۰، میدان هنرهای تجسمی حدودا از دولت مستقل شد و حامی های جدیدی شکل گرفتند که سبب شد تا قدرت جابه جا شود. امکانات موزه هنرهای معاصر هنوز در اختیار خودی ها بود اما حامیانی پیدا شدند که هنرهای تجسمی به آنها وابسته شد. در دوره ای اما با بودجه ی دولتی از هنرمندان حمایت شد و انجمن نقاشان خیلی زود تبدیل به جایی شد که انتظارات اقتصادی و حمایت مالی نسبت به آن شکل گرفت.»





این هنرمند ضمن اشاره به زیاد شدن تعداد فارغ التحصیل های رشته ی هنر می گوید: «در این فضا بود که ناگهان فلان پدیده ی افشاگر شکل گرفت و نسبت جمعیت هم زیاد شد. پول در فضای هنرهای تجسمی آمد و همه عددهای عجیب و غریبی می شنیدند.»

وی در ادامه با برشماردن برخی علل نارضایتی هنرمندان بیان می کند: «از زمان شکست اصلاحات تا امروز طبقه ی متوسط مدام سرخورده شده است. این خشم و اعتراض هم به جایی متمرکز می شود که بتواند احساس ملموس بودن داشته باشد. این خشم در میدان هنرهای تجسمی هم می تواند تخلیه شود. مبحث دیگر هم تلقی استقبال حاکمیت از این مورد بوده است که بدنه ی حوزه فرهنگی، سرانِ این حوزه را بی آبرو کنند.»

افسریان در آخر نتیجه می گیرد: «نمی توان انکار کرد که بخش بزرگی از اعضای هنرهای تجسمی ناراضی هستند و احساس می کنند که نادیده گرفته شده اند و همه ی سرمایه های موجود در اختیار عده ی محدودی است و آنها ثروت را برپایه رابطه سالاری بین خودشان انحصارا تقسیم می کنند.»

هنرمندی که در زندان بوده و دنبال گالریِ باز است!

زروان روح بخشان هم در ادامه ی این نشست در رابطه با ی بسته بودن گالری ها داستانی تعریف می کند: «هنرمندی را که قرار بوده اول مهر ماه در یک گالری نمایشگاه داشته باشد، هفته اول مهر دستگیر کردند و ۲۹ روز در زندان بود. وقتی آزاد شد، پرسید چرا گالری ها تعطیل هستند؟ می خواهم بروم با آدم ها حرف بزنم. گالری پاتوق من بوده.»

او اضافه می کند: «یک سیستم تمامیت خواه همواره می خواهد هر شکلی از نهاد فرهنگی تعطیل شود. مسأله اینست که سیستم اقتدارگرا همیشه می خواهد مطالبات من و شما را کم کند که در این مورد موفق بوده اند.»




زروان ضمن اشاره به این نکته که در عالم هنر همه به هم تنه می زنند، می گوید: «وقتی از هنر حرف می زنیم، آیا فقط با هنری سر و کار داریم که در گالری است؟ من شخصا موافق باز شدنِ همه ی گالری ها نیستم اما اگر هم گالری ای باز شد، نمی روم جلوی در آن رنگ قرمز بریزم. من مفهوم رنگِ قرمز را بر روی پله های دانشکده هنرهای زیبا متوجه می شوم».


این جلسه در ادامه با پرسش و پاسخ هایی از جانب هنرمندان و دانشجویان ادامه یافت و پیشنهادهای مختلفی در رابطه با ی باز شدن یا نشدن گالری ها ارائه شد.









منبع:

1401/09/24
13:56:19
5.0 / 5
387
تگهای خبر: بازی , تصویر , فروش , كتاب
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب
نظر شما در مورد این مطلب
نام:
ایمیل:
نظر:
سوال:
= ۲ بعلاوه ۳
ArtKit کیت هنری
artkit.ir - حقوق مادی و معنوی سایت كیت هنری محفوظ است

كیت هنری

کیتهای هنری