ArtKit کیت هنری
هنر ۹۹ در آینه مهر -۱؛

بیمار محتضری كه نخواست مغلوب كرونا شود

بیمار محتضری كه نخواست مغلوب كرونا شود کیت هنری: سینمای ایران در سال کرونازده 1399 فراز و نشیب های بسیاری را پشت سرگذاشت که بخش عمده ای از آن بی تاثیر از شیوع ویروس کرونا نبود؛ کابوسی که هنوز هم پایانی نمی توان برای آن متصور بود.



خبرگزاری مهر -گروه هنر-نیوشا روزبان: سینمای ایران طی یک سال قبل باتوجه به شیوع کرونا تجربه های سخت و پیش بینی نشده ای را پشت سر گذاشت. البته این امر تنها مختص سینمای ایران نبود و سینمای جهان را نیز تحت تاثیر خود قرار داد اما سینمای نیمه جان ایران، تاب کمتری برای تحمل تبعات این بحران داشت و شاید بنابراین در سال کرونازده، تا مرز احتضار پیش رفت.
طی سال ۹۹ در عرصه تولید فیلم، به صورت دست و پا شکسته پروژه هایی جلوی دوربین رفتند اما سینمایی که اکران آن به تعطیلی کشیده شده باشد، سینمای کاملی نیست و به سختی می توان درباره علایم حیاتی اش حکم صادر کرد. با این همه اما واقعیت این است که «سینمای ایران» هرچند یکی از بزرگ ترین قربانیان بحران کرونا بود اما نخواست مغلوب این ویروس منحوس شود و کوشش کرد همچنان زنده بماند.
در این یک سال اتفاقات بسیاری در سینمای ایران رخ داد که موجب ایجاد تغییرات بسیاری شد، البته تنها قسمتی از این تغییرات مربوط به شیوع کرونا بود، بخش دیگر نیز مربوط به تصمیم گیری هایی بود که تحولات تازه ای را در مختصات سینمای ایران رقم زدند.
در گزارش پیش رو بمنظور ثبت آنچه بر سینمای ایران در سال ۱۳۹۹ گذشته است، اهم تحولات این حوزه را در قالب پنج روایت مرور خواهیم کرد.
روایت اول؛ کابوس «کرونا» و رویاهایی که بر باد رفت!
اواخر بهمن ما سال ۱۳۹۸ بود که ویروس کرونا در کشور شیوع پیدا کرده و به سرعت تبدیل به یک اپیدمی نه فقط در ایران بلکه در خیلی از کشورها شد. اپیدمی که سراسر زمین را فرا گرفت، هرچند بسیاری معتقد بودند که این ویروس به زودی از بین می رود، اما پس از گذشت بیش از یک سال از شیوع ویروس کرونا، این ویروس همچنان وجود دارد و موجب تغییر در عادات و رفتار زندگی روزمره همه انسان ها شده است.
فاصله گذاری اجتماعی، استفاده از ماسک، کاهش حضور در مجامع مختلف همچون این تغییرات است، از همین منظر و مانند بسیاری دیگر از حوزه ها، کرونا را می توان تأثیرگذارترین رویداد در سینمای ایران طی یک سال قبل دانست. این ویروس علاوه بر اینکه جان خیلی از مردم را در سراسر زمین گرفت، نفس سینما را به شماره انداخت و این هنر- صنعت را با بحرانی جدی مواجه کرد.

اولین ضربه کرونا به بدنه سینمای ایران درست زمانی زده شد که جدول اکران های نوروز ۹۹ بسته شد، در حقیقت با افزایش آمار قربانیان این ویروس در کشور و برای کنترل شرایط بوجود آمده، اواخر سال ۹۸ و نزدیک به نوروز ۹۹، خیلی از کسب وکارها تعطیل شد که سینما نیز یکی از این موارد بود.
چرخه تولید به اندازه اکران لطمه ندید و همین شرایط سبب شد در انتهای سال ۹۹ عدم تناسب میان شمار فیلم های تولیدشده و ظرفیت اکران احتمالی سینمایی به حداکثر ممکن برسد و با تراکم فیلم های مانده در صف اکران مواجه باشیم اکران نوروز یکی از با اهمیت ترین بازه های اکران در سینمای ایران به حساب می آید که خیلی از فیلمسازان علاقمند هستند تا آثار خودرا در این اکران روی پرده سینما ببرند، در همین راستا طبق روال گذشته تعدادی فیلم سینمایی برای اکران نوروز ۹۹ برگزیده شد که متاسفانه با تعطیلی سالن های سینما نمایش این آثار به تعویق افتاد، اما این تعطیلی تنها به اکران نوروز ختم نشد و می توان گفت طی یک سال قبل تقریباً تمام سینماهای کشور تعطیل بوده و بیشتر فیلم ها فرصت چندانی برای نمایش نداشتند.
هرچند در طول این مدت گاه گداری سینماها باز شد، اما فیلم هایی که در همین نوبت های اندک روی پرده سینما رفتند، نتوانستند از فروش خوبی برخوردار باشند، چونکه مخاطب به علت شیوع کرونا کمتر تمایل به حضور در سینماها داشت. کمااینکه هم اکنون هم سینماها پس از برگزاری سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر، باز هستند اما محدودیت هایی نیز برای آن در نظر گرفته شده که به سختی می توان حکم بر روشنی چراغ آنها داد.
علاوه بر چرخه اکران اما بحران کرونا، پروسه تولید در سینمای ایران را هم دستخوش تحولات بسیاری کرد. بخش عمده ای از پروژه های سینمایی تا مرحله تعطیلی کامل پیش رفتند و تهیه کنندگانی هم که ریسک ادامه تولید را پذیرفتند، ناگزیر به افزایش چندبرابری هزینه های تولید نیز تن دادند. با این همه اما چرخه تولید به اندازه اکران لطمه ندید و همین شرایط سبب شد در انتهای سال ۹۹ عدم تناسب میان شمار فیلم های تولیدشده و ظرفیت اکران احتمالی سینمایی به حداکثر ممکن برسد و با تراکم فیلم های مانده در صف اکران مواجه باشیم.
روایت دوم؛ «اکران آنلاین» رویایی که تعبیر نشد
با تعطیلی ناخواسته اما الزامی سالن های سینما، گزینه های دیگری روی میز قرار گرفت تا بتوان فیلم های مختلف سینمایی را در دسترس علاقمندان به سینما قرار داد، یکی از این گزینه ها اکران آنلاین و استفاده از پلت فرم های اینترنتی برای نمایش آثار بود، گام اول در این بخش را ابراهیم حاتمی کیا با فیلم سینمایی «خروج» برداشت، این فیلم سینمایی نخستین اثری بود که به صورت اینترنتی اکران شد و پس از آن برخی از فیلم های سینمایی نیز به این راه پیوسته و اکران شدند، اما مساله این است که اکران آنلاین بدون مشکل نبود و ضررهایی نیز به همراه داشت.
در واقع هر اثر سینمایی که به صورت آنلاین اکران می شد کمتر از چند ساعت نسخه قاچاق آن بیرون آمد و همین مساله صدمات بسیاری را به صاحبان آثار زد که متاسفانه راهی برای رهایی از این مشکل وجود نداشت.

اکران آنلاین که از سال ها پیش به صورت کاملاً مستقل از چرخه اکران پرده ای، در صنعت سینمای جهان در حال آزمون و خطاست، بواسطه بحران کرونا و به صورت تحمیلی، در دستور کار فعالان سینمای ایران هم قرار گرفت تا هر چند با تأخیر اما این سبک متفاوت عرضه فیلم، در سینمای ایران نیز تجربه شود. این ورود تحمیلی اما تبعات بسیاری هم داشت. با اهمیت ترین آفت در این حوزه هم نبود فرصت لازم برای آشنایی با ابعاد مختلف این پروسه و نیز فرهنگ سازی برای استفاده درست مخاطبان از این بستر نوظهور بود.
با این همه اما سال ۹۹ سال ثبت تجربه ای جدی در زمینه «اکران آنلاین» برای سینمای ایران به حساب می آید، تجربه ای که البته هنوز نمی توان حکم بر توفیق آن داد چه اینکه برخلاف ماه های ابتدایی، این روزها پلت فرم های اینترنتی خالی از فیلم های روز هستند و ظرفیت اکران آنلاین فقط به عرضه فیلم های مانده در انبار و ناامید از اکران بر پرده سینماها اختصاص پیدا کرده است.
در کنار تجربه «سینما آنلاین» یکی دیگر از گزینه هایی که برای اکران فیلم های روز در نظر گرفته شد، طرح «سینماماشین» بود، با عنایت به این که اجرای این طرح می توانست تجربه جدیدی برای مخاطبان و صاحبان فیلم ها باشند، آثاری چون «خروج»، «مهمانخانه ماه نو»، «سراسر شب» و «کشتارگاه» در این طرح شرکت کرده و در «سینماماشین» به نمایش در آمد. البته این طرح می توانست موفقیت هایی را به همراه داشته باشد چونکه مخاطب در ماشین خود و با فاصله گذاری اجتماعی فیلم های مورد نظر خودرا تماشا می کرد اما این طرح نیز چندان با موفقیت همراه نبود و خیلی زود پرونده اش بسته شد.
روایت سوم؛ مصائب آزمون و خطا در جشنواره های سینمایی
از جمله مواردی که کرونا توانست بسیار روی آن موثر باشد برگزاری رویدادهای سینمایی در کشورهای مختلف بود، به شکلی که خیلی از جشنواره ها به علت شیوع کرونا به صورت آنلاین برگزار شدند و برخی دیگر گزینه تعطیلی و انتظار برای اختتام بحران کرونا را انتخاب کردند.
جشنواره فیلم های کودکان و نوجوانان در میانه پاییز ۹۹ به صورت نیمه آنلاین و نیمه حضوری انجام شد تا نخستین تجربه در زمینه میزبانی آنلاین از قسمتی از مخاطبان جشنواره ای در سینمای ایران ثبت گردد. به دنبال همین تجربه موفق هم رویدادهای دیگر کمتر سراغ گزینه تعطیلی رفتند در تقویم رویدادهای سینمای ایران نیز، این بحران از شروع سال نمایان شد. یکی از نخستین جشنواره ها که قرار بود طبق تقویم در بهار ۹۹ برگزار شود، جشنواره جهانی فیلم فجر بود. هرچند در ابتدا اخبار مختلفی از برگزاری یا برگزار نشدن این جشنواره به گوش می رسید اما در نهایت تصمیم گرفته شد تا این دوره از جشنواره جهانی فیلم فجر برگزار نشود و بطور کامل به بهار ۱۴۰۰ موکول گردد.
با برگزار نشدن این جشنواره، این تصور به میان آمد که دیگر جشنواره های سینمایی نیز در کشور برگزار نمی گردد و یا اگر برگزار می شود، شکل و شمایل دیگری را به خود می گیرند، مساله این است که وقتی در وضعیت بحرانی قرار می گیریم باید تجربه های مختلفی را پشت سر بگذاریم تا بهترین روش را برای ادامه پیدا نماییم.
جشنواره فیلم های کودکان و نوجوانان در میانه پاییز ۹۹ به صورت نیمه آنلاین و نیمه حضوری انجام شد تا نخستین تجربه در زمینه میزبانی آنلاین از قسمتی از مخاطبان جشنواره ای در سینمای ایران ثبت گردد. به دنبال همین تجربه موفق هم رویدادهای دیگر کمتر سراغ گزینه تعطیلی رفتند.
جشنواره «سینماحقیقت» بعنوان با اهمیت ترین رویداد سینمای مستند، به صورت کاملاً آنلاین انجام شد تا تجربه ای متفاوت در کارنامه رویدادهای سینمایی ایران ثبت گردد و جشنواره «فیلم کوتاه تهران» برگزاری نیمه حضوری، نیمه آنلاین را در دستور کار قرار داد.
جشنواره های دیگری همچون جشنواره فیلم «مقاومت» نیز از همین فرمول پیروی کردند تا تنوع رویدادهای سینمایی در سال کرونازده سینمای ایران، کمتر از سالهای قبل نباشد.
اما یکی از با اهمیت ترین رویدادهای سینمایی ایران، جشنواره فیلم فجر است که آنرا ویترین سینمای ایران می دانند، در ابتدا حرف های ضد و نقیضی از برگزاری و یا برگزار نشدن این جشنواره به گوش می رسید، با عنایت به این که تعداد قربانیان روزانه ویروس کرونا به مرز ۵۰۰ نفر می رسید، ستاد ملی مبارزه با کرونا، همچنان روی تعطیلی سالن های سینما تاکید داشت، تا اینکه تصمیم گرفته شد برای قطع چرخه ویروس کرونا، شهرهای قرمز را به مدت ۲ هفته تعطیل کنند.

این تعطیلی و دیگر محدودیت هایی که اعمال شد، سبب شد تا این چرخه بشکند و تعداد کشته شدگان این ویروس در کشور کاهش پیدا کند، همین مساله سبب شد تا برگزارکنندگان جشنواره فیلم فجر جلساتی را با وزارت بهداشت و ستاد ملی کرونا برگزار کنند، تا امکان برگزاری جشنواره تحت پروتکلهای بهداشتی سنجیده شود.
اصلی ترین چالش جشنواره سی ونهم فیلم فجر کیفیت رعایت پروتکلهای بهداشتی در آن بود. در همان روز نخست میزبانی از اصحاب رسانه در برج میلاد، انتشار ویدئویی از تراکم عکاسان خبری، موجی از انتقادات را به دنبال داشت که برگزاری اصل جشنواره را هدف قرار داد و کار به جایی رسید که نمایندگان وزارت بهداشت جهت بررسی اوضاع به محل برگزاری جشنواره اعزام شدند درخواست برگزاری این جشنواره با اعمال شرایطی همچون ظرفیت ۳۰ درصدی سالن های سینمایی، حفظ فاصله گذاری اجتماعی و رعایت کامل پروتکلهای بهداشتی مورد قبول واقع شد تا در نهایت سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر همانند سالهای گذشته همراه با تغییراتی برگزار شود، هرچند در طول برگزاری این جشنواره گزارش هایی در خصوص رعایت نشدن پروتکلهای بهداشتی در سینماهای مردمی و البته کاخ جشنواره به گوش می رسید اما در نهایت این جشنواره توانست کار خودرا به انتها رساند.
یکی دیگر از نکات جالب در برگزاری این جشنواره، حذف هیات انتخاب بود در حقیقت فیلم ها بدون هیات انتخاب توسط هیات داوران داوری و در نهایت ۱۶ فیلم برای حضور در جشنواره فیلم فجر انتخاب شدند تا در نهایت نامزدهای نهایی جشنواره برای دریافت سیمرغ های بلورین معرفی گشتند، حذف هیات انتخاب با واکنش های منفی و مثبتی همراه بود. برخی این اتفاق را تجربه ای مبارک برای دوره های آتی جشنواره قلمداد کردند و برخی دیگر همچون مسئولان جشنواره، از قطعیت بازگشت این هیأت به پروسه اجرائی «فجر» در دوره های آتی سخن گفتند.
اصلی ترین چالش جشنواره سی ونهم فیلم فجر اما کیفیت رعایت پروتکلهای بهداشتی در آن بود. در همان روز نخست میزبانی از اصحاب رسانه در برج میلاد، انتشار ویدئویی از تراکم عکاسان خبری، موجی از انتقادات را به دنبال داشت که برگزاری اصل جشنواره را هدف قرار داد و کار به جایی رسید که نمایندگان وزارت بهداشت جهت بررسی اوضاع به محل برگزاری جشنواره اعزام شدند.
مهر تأیید ناظران وزارت بهداشت تا حدودی از حواشی کاست اما برگزاری آیین اختتامیه با تراکم بالای مدعوین باردیگر برگزارکنندگان جشنواره سی ونهم را در مظان عدم رعایت پروتکل ها قرار داد.
به هر حال برگزاری جشنواره فیلم فجر و باز شدن سینماها شرایطی را به وجود آورد تا سینماهای سراسر کشور با رعایت پروتکلهای بهداشتی باز شوند، اما مساله به اینجا ختم نشد، هرچند سالن های سینمایی باز است اما صاحبان آثار سینمایی به علت قاچاق فیلم هایشان و ضرری که از این مساله می بینند، تمایل کمتری به اکران فیلم های خود در سینما دارند، چونکه با فروش بلیت تنها ۳۰ درصد از ظرفیت سالن های سینمایی آمار فروش فیلم ها کاسته می شود.
روایت چهارم؛ اکران سینماها و آزمون پرخطای «سمفا»
یکی دیگر از رویدادهایی که در سال ۹۹ در سینما رخ داد و البته تاثیر بسیاری در این هنر-صنعت داشت، راه اندازی سامانه سمفا بود، سمفا در حقیقت نام اختصاری «سامانه مدیریت فروش و اکران سینمای ایران» است؛ سامانه ای که جایگزین سامانه سینماشهر شد که قبل از این در اسفندماه سال ۹۷ به همت مجید مسچی مدیرعامل موسسه سینما شهر و البته با نظارت حسین انتظامی رئیس سازمان سینمایی راه اندازی شده بود؛ سامانه ای جامع که چهار نوع اطلاعات همچون وضعیت کلی سینماها، فروش هر سینما، فروش هر فیلم و دفاتر پخش را در اختیار عموم قرار می داد و در کنار آن آرشیو فیلم ها را نیز از سال ۹۱ در دل خود داشت که البته بر خلاف قول هایی که سازمان سینمایی درباره ابقای اطلاعات آن و پابرجا ماندن این سایت می داد با با آمدن سمفا بساط سینماشهر برچیده شد تا سینمای ایران از یکی از جامع ترین سامانه آماری محروم بماند.
سامانه دوم با هدف مدیریت فروش بلیت در سینماهای کشور و البته شکستن انحصار در زمینه بلیت فروشی راه افتاد. در حقیقت سازمان سینمایی تصمیم گرفت تا با راه اندازی این سامانه فروش شرایط مناسبی را برای این امر فراهم آورد، در صورتیکه قبل از این سامانه «سینماتیکت» تنها مرجع فروش بلیت بود که به ارائه خدمت می پرداخت برمبنای تصمیم جدید سازمان سینمایی چهار سامانه دیگر یعنی «ایران تیک»، «سینمابلیت»، «آپ» و «گیشه ۷» به چرخه بلیت فروشی اضافه شدند تا انحصار شکسته شود؛ شعاری که البته به گواه سینماداران نه فقط محقق نشده بلکه چالش های جدیدی را پیش روی مخاطبان و سینماداران پدید آورده است. بطوریکه تعدادی از آنها در شروع به کار این سامانه نسبت به عملکرد آن معترض بودند و سمفا را راهی برای خروج از انحصارطلبی نمی دانستند.

به ویژه اینکه شائبه شراکت تعدادی از مجراهای فروش بلیت در سمفا حواشی جدیدی را برای آن پیش آورد؛ برخی معتقد بودند برخی از شرکت های فروش بلیت که در این سامانه عضو هستند، به صورتی شریک این سامانه به شمار می روند، تا جایی که یکی از صاحبان این شرکتها اصرار کرد سمفا سامانه ای دولتی است که توسط وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی راه اندازی شده و هیچ فرد دیگری به جز وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی متولی آن نیست، سمفا اساساً درآمدزایی ندارد که بخواهد شریک مالی برای این کار داشته باشد. در ادامه نیز محمدرضا فرجی مدیرکل نظارت بر عرضه و نمایش سازمان سینمایی اصرار کرد که مالکیت و بهره برداری سمفا متعلق به سازمان سینمایی است و اشخاص حقیقی نمی توانند در مالکیت آن سهیم باشند.
در همین راستا هرکدام از شرکت های عضو سمفا در صورتیکه امکانات و خدمات بهتری را به سینماگران ارائه می دادند، بهتر می توانستند در این سامانه فعالیت کنند.
هرچند مدتی بعد سازمان سینمایی اعلام نمود سامانه های فروش فرصتی ۶ ماهه برای به دست آوردن ۱۰ درصد از سهم بازار در زمینه فروش بلیت سینما دارند و در غیر این صورت از گردونه رقابت حذف و سامانه دیگری جایگزین آنها می شود، تا حالا اما آماری روشن از میزان فروش این چهار سامانه از طرف سازمان سینمایی منتشر نشده حسابی سرانگشتی و البته اطلاعات موجود در سمفا نشان میدهد دست کم دو سامانه در این حوزه حرفی برای گفتن ندارند و مخاطبان آنها را محلی برای رجوع نمی دانند.
تولد سامانه «سمفا» از تصمیمات فوری مدیران سینمایی در سال بحران زده سینمای ایران بود، همین تعجیل هم موجب شد این ایده با دنیایی از مشکلات و به صورت ناقص به مرحله اجرا برسد. هنوز آزمون و خطا در پروسه رسیدن این طرح به نقطه ایده آل ادامه دارد و باید دید با عبور سینما از بحران کرونا و به راه افتادن جدی تر چرخه اکران با تمام ظرفیت، این سامانه چقدر توان پاسخگویی به صنوف مختلف درگیر در این پروسه را دارد.
روایت پنجم؛ حاشیه های اصناف سینمایی در سال رکود
انتخابات پانزدهمین دوره هیات مدیره خانه سینما یکی دیگر از رویدادهای پرحاشیه در سینمای ایران در سالی که گذشت بود. این انتخابات به شکلی انجام شد که موجب اعتراض خیلی از سینماگران نسبت به نحوه برگزاری شد.
ماجرا از اینجا آغاز می شود که چندسالی است که صنوف خانه سینما در تلاش هستند تا خودرا در وزارت کار ثبت کنند، البته این را هم باید بگوییم که در این میان تعدادی از صنوف نسبت به این کار معترض بودند، با عنایت به این که انتخابات خانه سینما از سال قبل بنا به دلایلی به تاخیر افتاده بود، حساسیت بسیاری روی این انتخابات وجود داشت، در همین راستا یکی از شرایط اصلی که در این انتخابات باید رعایت می شد، دریافت کد شناسه ملی صنوف جهت شرکت در انتخابات خانه سینما از طرف وزارت کشور بود، اما مساله این است که از میان صنوف مختلف خانه سینما تنها قسمتی از آنها توانسته بودند کد شناسه ملی دریافت نمایند، بنابراین برمبنای قانون تنها صنوفی می توانستند نماینده خودرا برای انتخابات معرفی کنند، که کد شناسه ملی دریافت نمایند.
هرچند همین مساله سبب شده بود که انتخابات خانه سینما در سال ۹۸ به تاخیر افتد اما درنهایت تصمیم گرفته شد تا انتخابات پانزدهمین دوره هیات مدیره خانه سینما اجرا شود تا هرچه سریع تر هیات مدیره و در ادامه آن مدیرعامل جدید خانه سینما نیز معرفی شود.

پافشاری در برگزاری انتخابات موجب اعتراض تعدادی از صنوف سینمایی شد چونکه معتقد بودند که این مدل از برگزاری انتخابات غیرقانونی می باشد و نمی توانند چنین انتخاباتی را قانونی بنامند. هرچند قانون چیز دیگری را دیکته می کرد، اما انتخابات با سر و شکل خاصی (با توجه به شیوع ویروس کرونا) انجام شد و در کمال تعجب کانون کارگردانان سینمای ایران که هنوز کد شناسه ملی دریافت نکرده بودند، در این انتخابات شرکت کرده و حتی نماینده آن بعنوان رئیس هیات مدیره خانه سینما برگزیده شد.
اعتراضات نسبت به برگزاری این انتخابات بالا گرفت و تصمیم گرفته شد تا سازمان سینمایی که البته در هنگام برگزاری انتخابات با نماینده خودرا جهت بررسی روش برگزاری انتخابات، حضور داشت، صحت برگزاری این انتخابات را مورد بررسی قرار دهد، البته این بررسی آن قدر به طول انجامید که کد شناسه ملی کانون کارگردانان صادر شد و در نهایت صنوف مختلف سینمایی با عنایت به این که همچنان نسبت به این انتخابات معترض بودند، این انتخابات را بپذیرند، هیات مدیره جدید خانه سینما مدتی پس از انتخابات، منوچهر شاهسواری را بعنوان مدیرعامل خانه سینما در سمت خود ابقا کردند.
یکی شدن صنوف تهیه کنندگان و قرار گرفتن آنها زیر یک چتر واحد هم از دیگر تحولات حوزه صنوف سینمایی در سال ۹۹ بود؛ در حقیقت سال ها است که ۴ صنف تهیه کنندگی سینمای ایران به جهت اینکه بتوانند در یک صنف واحد قرار بگیرند، تلاش می کردند اما در این راه اختلافات و نظرهای متفاوتی وجود داشت که مانع همرنگی و یک پارچه شدن تهیه کنندگان سینمای ایران می شد.
بعد از سال ها تلاش و اختلافات موجود، بالاخره صنوف تهیه کنندگی در سینمای ایران تصمیم گرفتند که یک پارچه شده و «اتحادیه تهیه کنندگان» را شکل دهند، اتحادیه ای که می تواند به صورتی اختتام دهنده اختلافات تهیه کنندگان در سینمای ایران باشد.
به هر حال مدت نه چندان زیادی از شکل گیری این اتحادیه می گذرد و نمی توان اظهار داشت که این اتحادیه تا چه اندازه می تواند همه صنوف تهیه کنندگی را زیر یک چتر قرار دهد.


منبع:

1399/12/24
12:46:15
0.0 / 5
1074
تگهای خبر: اختتامیه , اكران , برند , جشن
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب
نظر شما در مورد این مطلب
نام:
ایمیل:
نظر:
سوال:
= ۸ بعلاوه ۳
ArtKit کیت هنری
artkit.ir - حقوق مادی و معنوی سایت كیت هنری محفوظ است

كیت هنری

کیتهای هنری